Wystawa Oczy między górami Patrika Hábla jest wizualną i duchową konfrontacją między monumentalnością obrazu i intymnością kobiecego spojrzenia. Hábl akcentuje kobiecą twarz jako uniwersalny symbol, twarz pielgrzymki, objawienia, nosicielki pamięci, emocji i ciszy. Oczy kobiet wynurzają się ze struktur monochromatycznych jako świadoma, cicha obecność. Nie przemawiają, ale widzą i trwają. Cykl kobiecych twarzy powstawał przez kilka lat i tworzy jeden koherentny obraz, składający się z poszczególnych pikseli obrazowych, które łączą się w monumentalną mozaikę, rastr lub sieć, gdzie każda twarz stanowi jeden z kamyków większej całości. Kolorystyka ograniczona do odcieni szarości, czerni i grafitu nie jest wyrazem nieobecności, ale głębi – wielowarstwowości doświadczenia, erozyjnego działania pamięci, przestrzeni do skupienia. W industrialnym otoczeniu Hali Turbin płótna rozlewają się w przestrzeń, stając się krajobrazem, architekturą, samym obrazem. W topografii emocji spojrzenia mogą funkcjonować jako źródła, a płótna jako horyzonty, ale także na odwrót. Hábl odważnie zaciera granice tradycyjnego malarstwa. Przestrzeń przestaje być tylko halą wystawową, staje się obrazem, do którego wstępujemy. Odwiedzający jest jego częścią, pewnego rodzaju figurantem w krajobrazie twarzy, których spojrzenie cicho, nieustępliwie i nieprzerwanie go śledzi.

Wystawa Evy Damborskiej przedstawia przekrój jej całego dorobku artystycznego, który swoimi subtelnymi obiektami i instalacjami łączy delikatność, rzemieślniczą precyzję i głębokie kobiece doświadczenie. Artystka pracuje z włóknem jako medium artystycznym i egzystencjalnym, za pośrednictwem którego porusza temat ciszy, troski, pamięci i cyklicznej siły życia. Czerpie inspirację z natury, z rytmów wzrostu i zaniku, ze struktur organicznych, z form, takich jak pajęczyny, gniazda lub kokony. Instalacja stworzona dla industrialnej przestrzeni Hali Turbin w EPO1 podkreśla kontrast delikatnych materiałów i masywnej architektury. Damborská używa tkanin, nici, papieru, drucików i celofanu, które na siebie nakłada, haftuje, łączy i komponuje w wizualne partytury ciszy i skupienia. Jej twórczość nosi ślady kontemplacji, troski i medytacyjnego powtarzania, w którym skrywa się cicha siła. Wystawa podkreśla paradoks włókien – są niemal niewidoczne, a mimo to utrzymują kształt, łączą, chronią. W tym delikatnym medium odzwierciedla się kobiecość, której siła wynika z empatii, wytrwałości i zdolności do przemian. Każde dzieło jest unikalną syntezą wrażliwości i artystycznej odwagi. Wystawa zachęca do dostrzegania detali, które często pozostają ukryte, oraz przypomina, że to najcichsze, może być również najtrwalsze.

Poeta absurdu, bohem z ostrawską patyną, artysta, który nigdy nie schylił się przed powagą świata. Jiří Surůvka jest żyjącą legendą, enfant terrible czeskiej sztuki plastycznej, którego twórczość oscyluje między dadaistyczną zabawą, ostrą ironią i bezkompromisową krytyką społeczeństwa. Wystawa Palacz z elektrowni przedstawia wybór z twórczości tej wyrazistej postaci czeskiej sceny artystycznej, która wyróżnia się kombinacją ironii, groteski i głębokiego humanizmu. W industrialnej maszynowni Centrum Sztuki Współczesnej EPO1 i przyległych black boxach autor prowadzi osobliwy dialog między apelem antywojennym, krytyką społeczną a specyficznym humorem. Obok słynnego obiektu Ojcostwo czy zapisów performansów alter ego Batmana, wystawa przedstawia także cykl Twórcy wojny, w którym Surůvka za pomocą osobliwych postaci demaskuje absurd przemocy i manipulacji. Jego sztuka, balansująca między performance, obiektem a nowymi mediami, reflektuje świat poprzez krzywe zwierciadło, które jednak tym dokładniej odzwierciedla rzeczywistość.

Temat postaci z podziemia przestępczego w postaci kłusowników, pijaków i prostytutek, ale także mitycznych przewoźników i władców podziemia przenika sztukę wizualną od niepamiętnych czasów. Malarzy, rzeźbiarzy, poetów i pisarzy od zawsze interesowały losy ludzi poruszających się na skraju społeczeństwa, w tak zwanym podziemiu. Wyraz podziemie ma jednak podwójne znaczenie – w równym stopniu przyciąga uwagę artystów również jako mitologiczne miejsce, do którego po śmierci udają się dusze. 

Ekspozycja przedstawia dzieła współczesnych autorów, którzy z obiema wspomnianymi płaszczyznami motywu podziemia pracują w swoim specyficznym języku artystycznym. Wystawione dzieła przedstawiają zarówno złodziei i dealerów, jak też przewoźników i bogów. Szeroka oferta dzieł i różnorodność ich ujęć potwierdzają, że podziemie nie jest tylko jednym z wielu motywów, ale trwałym źródłem inspiracji.

Wystawianie:

Patrik Adamec, Adéla Baštýřová, Jiří Baštýř, Aleš Brázdil, Andros Foros, Martin Gerboc, Petr Hajdyla, Tomáš Jetela, Alžběta Josefy, Tomáš Kurečka, Filip Kůrka, Martin Mulač, Nikola Emma Ryšavá, Tomáš Roubal, Jan Slanina, Tomáš Skála, Emil Taschka, Jan Uldrych, Annemarie Vardanyan, Jan Vytiska

Centrum Sztuki Współczesnej EPO1 zaprasza na wystawę Fresh Power – motywy i kierunki w sztuce rzeźbiarzy krajowych najmłodszego pokolenia.

Jednym z projektów Centrum Sztuki Współczesnej EPO1 jest stworzenie kolekcji Fresh Power, której zadaniem jest mapowanie twórczości rzeźbiarzy najmłodszego pokolenia, tj. artystów z czeskich szkół rzeźbiarskich, którzy ukończyli studia w 2018 roku lub później. Wystawa, która jest fundamentem tej kolekcji również nosi nazwę Fresh Power. Tworząc kolekcję unikamy selektywnego podejścia a naszym głównym celem jest nie tylko uchwycenie prac samych artystów, ale także różnorodności postaw artystycznych i inspiracji, mapowanie szerokiej gamy stylów czy wykorzystywanych materiałów. Chcielibyśmy uchwycić trendy przejawiające się w twórczości autorów pierwszej połowy XXI wieku, którzy pracują w Czechach lub na Słowacji.