Oczy między górami Patrika Hábla w Centrum Sztuki Współczesnej EPO1 nie jest klasycznym pokazem malarstwa. To monumentalny pejzaż, w którym patrzymy nie tylko oczami, ale całym ciałem. Artysta przekształca Halę Turbin galerii w rozległy wizualny organizm – jego zwoje unoszą się jak fale, a nawet jak góry. Pejzaż malarski nie rozgrywa się tu tylko na powierzchni, ale rozrasta się poprzez samą strukturę przestrzeni. Sercem instalacji jest cykl kilkudziesięciu kobiecych twarzy. Powstawały przez lata, w technice alla prima – jednym intuicyjnym gestem, bez poprawek, jak pocałunek, który trwa ułamek sekundy, ale zapada w pamięć na całe życie. Nie są to portrety w klasycznym tego słowa znaczeniu. Są to archetypowe twarze, zrodzone z pamięci, z głębokiej warstwy świadomości i podświadomości. Poprzez twarz Hábl śledzi osady czasu, rejestrując zmiany i trwałość. Twarz nie jest tu tylko obrazem – jest znakiem, szyfrem, zwierciadłem wewnętrznych krajobrazów. Fundamentalną rolę w twórczości Hábla odgrywa technika „zdzierania” – destrukcyjny akt, dzięki któremu malarz dostaje się pod skórę obrazu. Rozdarte warstwy ujawniają strukturę obrazu, tak jakby próbował dotrzeć do kości. Oczy między górami nie są wystawą. Są przestrzenią, w której obraz przestaje być obrazem, a staje się doświadczeniem. Doświadczeniem, które wchodzi pod skórę jak dobry wiersz. I może nigdy nie puścić.