Wystawa Oczy między górami Patrika Hábla jest wizualną i duchową konfrontacją między monumentalnością obrazu i intymnością kobiecego spojrzenia. Hábl akcentuje kobiecą twarz jako uniwersalny symbol, twarz pielgrzymki, objawienia, nosicielki pamięci, emocji i ciszy. Oczy kobiet wynurzają się ze struktur monochromatycznych jako świadoma, cicha obecność. Nie przemawiają, ale widzą i trwają. Cykl kobiecych twarzy powstawał przez kilka lat i tworzy jeden koherentny obraz, składający się z poszczególnych pikseli obrazowych, które łączą się w monumentalną mozaikę, rastr lub sieć, gdzie każda twarz stanowi jeden z kamyków większej całości. Kolorystyka ograniczona do odcieni szarości, czerni i grafitu nie jest wyrazem nieobecności, ale głębi – wielowarstwowości doświadczenia, erozyjnego działania pamięci, przestrzeni do skupienia. W industrialnym otoczeniu Hali Turbin płótna rozlewają się w przestrzeń, stając się krajobrazem, architekturą, samym obrazem. W topografii emocji spojrzenia mogą funkcjonować jako źródła, a płótna jako horyzonty, ale także na odwrót. Hábl odważnie zaciera granice tradycyjnego malarstwa. Przestrzeń przestaje być tylko halą wystawową, staje się obrazem, do którego wstępujemy. Odwiedzający jest jego częścią, pewnego rodzaju figurantem w krajobrazie twarzy, których spojrzenie cicho, nieustępliwie i nieprzerwanie go śledzi.